LI CANNOLA

Quant’era bellu ìri a li cannòla
cu du’ quartari ‘ncapu ‘na curriòla
e un bummulìddu ca pinnìa di latu
ca a Naru lu ma’ nannu avìa accattatu.

Di lignu era cunsata la curriola,
‘na rota la guidava pi’ viòla,
cu du’ pirtusa adatti a li quartari
e un mànicu sirvìva pi la guidari.

Quann’eranu vacanti li quartari
e picca era lu pisu di spustari,
currìatu pi la via facìannu a gara
attentu a nun spaccari la quartara.

Ca quannu succidìa, chi mala sorti,
virriàti a nun finìri e tanti botti:
allura cumminìa scappari arrassu
e turnari cu lu scuru musciu musciu.

Si pùa a li cannola c’era la cuda
e quarchi disgraziatu avìa primura,
cchiù spessu si finìa cu litigari
pi fìssa nun putìatu certu passari.

Turnatu ni la casa di li nanni
ti dava du’ viscotta e un vasu granni,
dicìannu ca a lu prossimu fistinu
t’avìssi arrigalatu un tammurinu.

A li tìampi ca ssà storia succidìa
nun c’era ‘n’casa l’acqua ca currìa,
ma sulu ‘na quartara ni l’arcova 
ca frisca la tinìa comu ghiacciola.